Na początku, były ptaki. Na początku była młodość. Na początku
była miłość. Z paszportem dojrzałości, idę na powitanie smutku. Idę
w niewolę wolności i wierzę w trafny wybór świata, Który będzie
lustrem mego uśmiechu.
Ktoś kiedyś powiedział, “żyć znaczy kochać”. Lecz ten ktoś nie
wiedział, że często kochać, znaczy szlochać.
Ty za księżycem ruszysz wędrowniku, Ku jaśminowym gwiazdozbiorów
krzewom. I zagra w tobie jak skrzypcowe drzewo, Niebo na leśnej
ścieżyny chodniku.
Dziewczę, Ty igrasz niebezpieczną bronią. Smutek w młodości – to
jak deszcz majowy. Ale od długiej mgły i niepogody, Dziewczę!
Pamiętaj, więdnieje liść młody.
Młodości, skrzydła podałaś ty światu. Świecie, z młodością nad
poziom wylatuj. Noc, śpiewa słowik. I nagle szum skrzydeł, skrzydeł
młodości. Boże wielki, ratuj…
Co trzymasz w garści kurczowo? Szczęście. Błogosławiony czas,
który był obiecany prorokom. Każdy z nas kroczy osobno, ciemną
uliczką zmartwienia.